fin ca ghe uita al ghe risorsi an da l'om

[Luisa]

“Fin ca gh’e uita, al gh’e risorsi an da l’om”.

Stu pensier al m’e uignit
a ina cunferenza sül dialèt
an d’ina ca’ da uéc’ (anziani) a Pus-ciaf,
difrónt an ghe ca ma só casada.
Ueramént quèla get ca ‘ncuntraui
an di curidór da quéla ca’ da lüsu,
la uedeui cuma quèla da sti pos-c’ da uèc’:
chi an caruzzèla, chi an stampeli,
cun la solita parvèrsa da get serada tè an dal so mond.
Ma an dì, ramac’ scia a parlà da dialet dal post
(che pu al differenzia miga tat dal nos)
tirac’ tè an da argumènc’ da i sö tep,
da üna maèstra dal post, le stac’ cuma uer ina porta an dal so mond.
Par mi ina grand surpresa a uedé quèla get,
ca credeui sènsa parola, sprigiunà ina parlantina,
da fa a gara chi ch’an saueua da piü,
a regurdaà i particolar dal so paese e cun nom e descrizü
So restada da stùch a uedé la reazuu da quii anziani,
ca credeui – finic' –
e da cunclud che , "fin ca gh’e uita al gh’e risorsi an da l’om",
Al sta a no scuprili e fali scuprì.
Luisa Morasschinelli.