Ma uarda, uarda! che la Pisciarota* la rinas!

[Luisa]

Ma uarda! uarda! che la Pisciaròta* la rinàs!

Chi ca l’ares mai dic', che la Pisciaròta*,
quèl rusciöl da ca’ an fónd a la cuntrada d’Abriga,
tuponumo dac' da la funtana,
an ghe che quili famigli, li ciapaua l’acqua,
quandu la gh’era gnamó tè an da i ca’?
An cantù d’abriga, cun tata giuentü ai tep;
quasi abandunada e disabitada dal dopu-guèra.
da lagà, an da sti agn, crudà gio li ca’.
Adès, cun sorpresa an lèsc’, ca l’e dre a rifiurì.

Chi ca l’ares mai dic’?:
miga al pór Pinéli cun la ca`, centru da stu prugèt,
che ai tep l’aua da ués ina scióra ca’, da “messer”.
An om, al Pinèli da grand fantasia,
(che mi gh’ares dedicat a lü la piazza, par diritu),
regurdàt cuma al nos “cantastori”.
Famös a’ par la so famigliarità cun la “dona dal giöch”,
che, se cuma am l’à sintit da lü cüntà,
al là üdüda ulà ià da la ualmanana a la Fopa,
al pudeua uès an giöch fach fa’ sü an palaz,
già ai tep, an quèla zona.
Al gares dac’ ina ma’ a la Carlina e culeghi,
ch’i a da ué süuat sèt camisi par fa marüdà stu prugèt.
Al l’ares miga dic’:
la Cia e l’Ambrös, ilò cunfinanc’,
che da li finestri, (mi compresa),
an amiraua quèl arcu ca tigniua an sèma li nosi ca’;
an opera d’arte? tat amat e riprudot da pitór da strada.
Al lares miga dic’:
al Cuè, a’ lü di nos. Decuràt al meritu da la prima guèra;
an ca’ ina roscia da tzetasc, früt da tre matrimoni.
Al Cuè, cun magèch da part tüt e la stala be’ furnida,
ma che pür al truaua, d’anveran al tep,
an dal so barachì da là da la ual,
da fa’ sü sciauac’, mèt tè brochi e sulà.
I l’ares miga dic:
i Bindoc’ ilò di front, cun ca’ e stala bèla granda,
ma da tep abandunada, a’ se amò ai nos di’,
i continua la tradizü da leuà bes-ciam a li Paradi.
I lares miga dic’:
i Scimunì che da la ca’ dal Pinèli, sòl la strecia gli’à diuit.
Tra i póch ca i-à ristrüturat la uègia ca’, amò uiua la mama Anì;
la seconda centenaria d’Abriga,’ e uarda!, uarda! al destì:
al sarà ina so discendenta, an da la Carlina,
la prima fómna Sindach dal paes,
a mèt ma’ an da stu, par tüc’ mèsa ià, impresa.
I lares miga dic’:
i Gai, che ai tep, l’era ina puténza.
A’ lóor,, cuma i pü, trasferic’ an sü,
ma ch’i mantegn, cun al Chile, amò la stala,
da uachi e cabri be’ furnida.
I lares miga dic’:
i Pretór che se pür a lör ià par ina metà
abandunat la Pisciaróta, (e tignit cünt che quèla funtana l’era sül so),
ae miga `’ndac’ tat luntà a fa sü la nöua, ca'’,
da là dal put, an da la uègia stala.
I l’ares miga dic:
i Burì, Gensu, Ciciuina e Piculi,(cunfinanc’ cun al Pinèli,)
a se cun entrada al put, a part al Ricardu dal Piculi,,
i ótar ià abandunat li ca’ al so destì:
quèl da ced a belas, a belas e crudà
Al l’ares miga dic’:
al Cucoia u Trapani cun quèla granda e comoda stala,
uerta a tüc an quela zona.
Ilò, sènsa dumanda permès, i truaua ospitalità,
par sal-uas dal frèc' da quii cun la cüna, ai uèc’.
Stala già da tep ristrüturada an bèla ca’;
üna da li póchi dal post, a’ se a d’ótra proprietà pasada.
Che di’ a stu puntu?
An grazie da nó cun li rais an da la “pisciaròta”
a chi ca gh’à büt sta buna idea e a chi ca la sustègn
E l’auguri che al sia al prim pas, par fa’ rinas, cun al tep,
d’abriga, ina gloriosa cuntrada. AUGURI
Luisa Moraschinelli (üna da la Pisciarota).

*Pisciarota: toponimo che deriva dalla fontanella, che c’era in quella zona d’inizio contra,
dove attingevano l’acqua le famiglie nominate, delle quali faccio parte.