al nos dialét - che bel al bos-c ch'al riua fin su l''us da cà

[Luisa]

Al nos dialét
Che bèl al bós-c ch’al riua fin sü la pórta da ca’, ma…

Che bèl al bós-c che ai nos di’, al riua fin sü la pórta da ca’!
Ma a’ che nostalgia di bei càp che fin a i agn 40-50,
ch’i riuaua a ucupà al teré fin a mèzza costa
da la banda suliua, da nö an abriga, ma a’ di ötar paes..
A part l’ütilità da quèl che la tera la daua,
basta pensà ai tep da crisi e da guèri,
l’era an quadar uif ca cambiaua culór,
a segond da l’óra e da li stagiuu.
A la primavera, l’era la segal , summnada al sumartì,
che cun qii fii uerc’ca riafüraua, al cap al pareua querciàt da seda.
Dopu póch tep, l’era li patati che an diferent mudèl,
li spuntaua da li originali cupeli, an piantini d’an bèl uerdù.
‘ntat la segal la creseua e al culór al cambiaua an duràt
cun particulari sfümadüri creadi dal muimènt dal uét.
Stèsa storia par la dumega a’ sa la gaua d’ótar destì:
da fa’ al pa’ la segal, minestra e café, la dumega.
Bèla la caratteristica dal furmentù, che a’ se pür cun al stelu,
diferèt l’era la spiga e al culör ch’al traua dal viulét al rusì;
a’tat delicat che al necesitaua ma’ delicadi a coiàl
e dal pelòrsc par purtal , an cuèc’ a ca’ e batal an da l’aia.
Ma che di’ cun tüt al rést tra fasöi, raui, uersi e gabüs?
E li patati che tiradi fo da la tera e lagadi a sciügà al sól,
prima da uès purtadi an da l’ambólt da ca’,
li brilaua da paré ‘nduradi.
An quadar uif restàt sól an di nos regórc’ ,
da quii tep, ciamac’ da fadighi e miseria,
ma da quata poesia, che i sólc’ d’an cö (e benedet ch’i ga sia)
i pö miga ricreà a’ se al bos-c l’e miga al mal pegiör.

Luisa Moraschinelli (in dialetto d’Aprica) Inserito in “Piccolo mondo”