La Puscena an da li nosi tradizuu

[Luisa]

LA PÜSCENA an da li nosi tradizüu

Tüc’ i capis quèl ch’al öl di la parola – püscena,
ma póc i sa’ an che casi l’era üsada an da la nosa tradizüu.
Tignit cünt ca l’era quést al tep chi la üsaua, parlóman.
Da stu tep (agn 40) nient discutechi, par i matei,
e pribitif a l’usteria u al risturant, par mancansa da franch.
Ma scenat an da li sòi cà, i giraua, par li stali,
par li stradi e a tüti li óri da la noc’, a’ dopu la mèzza,
l’ün u l’ótar al tiraua fo l’dea da purtà tüc a ca’ so’
e i trau an séma in scena, cal pudua ués, pulénta e lüganaghi,
freschi dal so purscel, macelat an quél tep.
Sa gh’era pu la pusibilità d’andà an da l’ambólt,
a to fò dal butisì an ciapél da uì.
la festa, a’ se ‘npruisada, l’era garantida.
Questa l’era la “püscena”.
Ina òlta a ca’ da l’ün; ina òlta a cà da l’òtar,
ma per solit la püscena l’era mai prugetada.
Da regula l’era i matei ca la impruisaua.
ma a’ li matéli i-à tiraua an scena;
par la presenza an famiglia da surèli u amisi da quisti.
A la fì, ina béla cantada, a’ a tüti li òri da la noc’,
l’era a’ da la get tulelerada.

Luisa Moraschinelli/dicembar 2010
e...Buon Natale a tutti